این مسئله تا آن اندازه برای غربی‌ها حائز اهمیت است که سازمان ملل را مجبور کرده‌اند در این رابطه قطعنامه صادر کند. تقریبا در همین ایام در هشت سال پیش در سال 2007، مجمع عمومی سازمان ملل متحد با تصويب قطعنامه‌ای انکارکنندگان هولوکاست را محکوم کرد. این قطعنامه دو بند داشت: بند اول قطعنامه، بدون قید و شرط هر نوع انکار هولوکاست را محکوم می‌کرد و بند دوم نیز از تمام کشورهای جهان می‌خواست تا انکار هولوکاست به عنوان یک واقعه تاریخی و هر نوع فعالیت مربوط به آن را بدون قید و شرط رد کنند.
حالا که نوبت احترام به عقاید و مقدّسات مذهبی و دینی میلیارد‌ها انسان کره زمین می‌رسد، دیگر اهانت و توهین خط قرمز به حساب نمی‌آید و در اینجا آزادی بیان تعریف متفاوتی با مسئله هولوکاست پیدا می‌کند و پرده‌دری و توهین، آزادی بیان محسوب می‌شود.
آنگلا مرکل در تایید این تعریف از آزادی بیان گفت: «حمله به نشریه شارلی ابدو فقط حمله علیه فرانسه نبود، بلکه حمله به آزادی بیان و مطبوعات بود که عنصر مرکزی فرهنگ دموکراتیک و آزاد ماست».
توهین جدید با سابقه قدیمی
انتشار دوباره کاریکاتورهای موهن در نشریه شارلی ابدو پس از اتفاق حملات پاریس بحث تلخ اهانت‌ها را زنده کرد؛ که البته این سلسله اهانت‌ها از سال 2005 با نشریه دانمارکی «یولاندز پوستن» شروع شد و بعد از آن با بازنشر همین تصاویر توسط شارلی ابدو فرانسوی پیگیری شد و با نمایش یک فیلم اهانت‌بار به قرآن توسط «خیرت ویلدرز» نماینده پارلمان هلند، این زخم بر پیکره جامعه مسلمانان عمیق‌تر شد. در سال ۲۰۱۲ فیلم «بی‌گناهی مسلمانان» محصول آمریکا جسارت جدیدی علیه پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) روا داشت و بعد از آن بارها این اهانت‌ها در رسانه‌های غربی بخصوص فرانسه ادامه داشت. و حالا بسیاری از رسانه‌های غربی حتی بی‌بی‌سی که دستورالعمل قبلی مبنی بر ممنوعیت نمایش دادن چهره پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) را دستور کار خود داشت، پس از حملات پاریس به انتشاره دوباره کاریکاتورهای قدیمی و جدید مجله اسلام‌ستیز فرانسوی پرداختند.
اهانت به مسلمانان با برند "من شارلی هستم"
پس از حمله به مجله شارلی ابدو و برگزاری راهپیمایی در پاریس عبارت "من شارلی هستم" شعار رایج کسانی شد که می‌خواستند با این نشریه اعلام همبستگی کنند و در واقع در باطن این جمله، تاییدی بر اهانت به مقدّسات مسلمانان و بخصوص پیامبر بزرگوار اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) وجود داشت. این شعار به سرعت در همه جا و در همه راهپیمایی‌ها رواج پیدا کرد بطوری که در مراسم گلدن گلوب اخیر، این جمله بسیار توسط بازیگران گفته یا توسط پلاکارد در دست آنها به نمایش درآمد. متاسفانه بعضی رسانه‌های داخلی نیز از روی عمد یا جهل به بازنشر و تبلیغ این شعار که در باطن خود توهین به پیامبر بزرگوار اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) را همراه داشت، پرداختند.
علّت این همه اهانت چیست؟
همانطور که در عملیات 11 سپتامبر که تردیدهای زیادی از دست داشتن دولت آمریکا در این عملیات وجود دارد، و باعث شد سخت‌گیری، محدودیت و بدنامی علیه مسلمانان در جهان به نفع دولت‌های غربی مصادره و مشروع شود، هم اکنون نیز با انجام عملیات تروریستی علیه مجله شارلی ابدو که پیشتاز اهانت به پیامبر عظیم شأن اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) است، و انتشار مجدد کاریکاتورهای موهن توسط همان مجله با تیتراژ 100 برابری یعنی پنج میلیون نسخه و بازنشر توسط مجلات، سایت‌ها و شبکه‌های تلویزیونی دولت‌های غربی، روند اهانت به عقاید مسلمانان و قرآن و بخصوص پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) نهادینه و توسط غرب به عنوان یک مسئله عادی در حال مصادره شدن است.
با توجه به روند گفته شده، دولت‌های غربی با قبح‌زدایی از اهانت به
عقاید مسلمانان و تئوریزه و عادی کردن این توهین‌ها، در صدد کاهش حساسیت مسلمانان
جهان نسبت به عقاید خود هستند تا راه بر تسلط ذهن، قلب، جسم و سرزمین آنها باز شود
و بدین روش گسترش حکومت‌شان تسهیل گردد.
پیشنهادی برای مقابله با اهانت‌ها
دولت جمهوری اسلامی باید با شدت هرچه بیشتر به عنوان "ام‌القری" واقعی جهان اسلام در برابر این اهانت‌های تاسف‌بار موضع گیری کند و با تشویق و حتی فشار به دیگر دولت‌های اسلامی که در اعتقاد به پیامبر و قرآن مشترک هستند، به تشکیل یک جبهه در برابر اهانت‌های روز افزون جوامع غربی مبادرت ورزند و همچنین زمینه را برای یک موج عظیم ضداهانت توسط جریان‌های مردمی فراهم کند. همچنین با محوریت جمهوری اسلامی می‌توان از رهبران دینی مسیحی و یهودی برای جلوگیری از اهانت‌های بیشتر کمک گرفت و همانطور که غربی‌ها برای انکار کنندگان هولوکاست قطعنامه‌ای در سازمان ملل تصویب کرده‌اند، می‌توان با همراهی کشورهای اسلامی و دیگر کشورهای مستقل از جوامع غربی، مصوبه و قطعنامه‌ای برای ممنوعیت اهانت به پیامبران الهی در مجمع عمومی سازمان ملل تصویب کرد تا اهانت به مقدّسات مسلمانان به یک گفتمان جهانی تبدیل نشود.
بی‌گمان هرچه غربی‌ها از ما و دیگر جوامع اسلامی واکنش مناسب نبینند، جرات و جسارت بییشتری برای اهانت به خود راه می‌دهند و دامنه کار خود را آنقدر گسترده می‌کنند تا مسلمانان از اعتقادات خود تهی شوند تا بتوانند بر جان و مال و ناموس آنها مسلط شوند.
